Schafbergbahn

Het is de laatste dag aan de Wolfgangsee in Abersee/Gschwendt. Het belooft een mooie zonnige dag te worden en omdat het gisteren heeft geregend hangt er geen heiige lucht rond de bergen.
Een uitgesproken dag om een ritje met de Schafbergbahn te ondernemen en van een prachtig uitzicht te genieten vanaf de top van de Schafberg. Ik ga alleen. Corry vindt het te duur en ziet het er niet aan af. Een ritje van 35 euro p.p. is bepaald niet goedkoop. Ieder zijn keus. Ik kon op de veerboot een combinatieticket kopen wat samen Euro 40,50 kostte en mij Euro 2,10 bespaarde.
Dat scheelt weer iets. Corry ging vanaf de camping wandelen langs de Wolfgangsee over de met gele bordjes uitgepijlde Seeweg-route. Gisteravond hadden we al een stuk van de wandelroute tot vlakbij Strobl verkend. In Strobl waren ze met de weg bezig en waren er bordjes tijdelijk weggehaald en kon
ze de route door het dorp niet meer vinden. Doordat ze het spreken van de duitse taal niet machtig
is was het vragen naar de vervolgrichting langs de Wolfgangsee naar Sankt Wolfgang geen optie.
Ze is uiteindelijk maar teruggewandeld naar de Camping. Mijn boot vertrok om 10.40 uur vanaf Gschwendt naar de aanlegsteiger vlakbij de Schafbergbahn in Sankt Wolfgang. De aansluiting met Tandradbaan is als het goed is daarop afgestemd en hoeven we niet lang te wachten. Bij de boot
had ik inmiddels kennisgemaakt met twee echtparen uit Nederland. De een kwam uit Alphen a/d Rijn en de andere uit Maarssen. Het was zo druk met de kaartverkoop dat de conducteur van de boot niet eens tijd had om iedereen een kaartje te verkopen aangezien de overtocht geen 15 minuten duurde.
Bij de ingang van de Schafbergbahn stonden een groep oudjes die een tijd gereserveerd hadden en
mochten als eerste in de gereedstaande rijtuigen achter de stoomlocomotief stappen. De overgebleven plaatsen werden opgevuld met de overige passagiers tot hij vol was. Het echtpaar uit Maarssen en ik konden nog plaatsnemen in het rijtuig wat klaarstond, dachten wij. De deuren van deze rijtuigen bleven dicht. Door de drukte werd er een extra treinstel ingezet waar wij in moesten stappen. Het echtpaar uit Alphen a/d Rijn moest 10 minuten wachten met nog vele andere passagiers op de volgende trein, het was enorm druk. Wij mochten met een van de vijf nostalgische kolengestookte Dampflokomotiven uit het bouwjaar 1893-94 de weg naar boven maken. Daarnaast zijn er nog 4 oliegestookte damplocomtieven, 100 jaar jonger, 1992 en 1995. Het arsenaal bestaat vberder nog uit 1 Dieseltriebwagen (1964) en 2 diesel-elektrische locomotiven. En wel zo gemakkelijk om passagiers te vervoeren, 15 personenrijtuigen. Voor het vervoer van goederen naar o.a. Hotel Bergspitze, 5 goederewagons. In het foldertje staat onder meer dat de baan in 1893 is geopend en 5,85km lang is. De reistijd is 35 minuten en het stijgingspercentage die moet worden overbrugd is maximaal 26% . De Schafberg met zijn markante “Gipfel” geld in Oostenrijk als de mooiste uitzichtsberg. Die beoordeling kan ik niet staven. Vanaf die bergtop zie je de meren van Salzkammergut en de blik reikt verder nog van het Bohemerwoud in het Noorden tot de Alpen in het Zuiden. Op weg naar de top krijgen we zicht op de Wolfgangsee en zie ik onze camping aan de overkant ervan in het dal liggen en dorpen Strobl en St.Gilgen. De tandradbaan kruipt over de baan
door weiden en bossen naar de uitwijkplaats bij Donneralm ,1015m hoogte. Hier wordt water voor de nostalgische Dampflokomotiv bijgevuld. Het gaat weer verder naar halte Schafbergalm op 1365m hoogte. De laatste tien minuten dampt de locomotief naar het Bergstation Schafbergspitze op 1732m. Het gaat nogmaals steil bergop met fraaie uitzichten en voor de 2e maal deze rit naar boven tussen de bergwanden door. We stappen op de Schafbergspitze uit en worden beloond met een fenomenaal uitzicht over de Wolfgangsee en zijn omliggende bergen. Hier steekt de besneeuwde top
van de Dachtsein (volgens mijn Maarssense medereisgenoot) er boven de andere naastgelegen maar
ook besneeuwde toppen uit. Iets verderop de berg bij Berghotel Schafbergspitze, die vanaf 1862 op
de Gipfel staat en daarmee de oudste berghotel in Oostenrijk is, krijgen we uitzicht op Nieder-Österreich, de Mondsee en de grote Attersee. Aan deze klant zijn dit de laatste Alpenuitlopers.
Verder is het heuvelachtig volgens onze man uit Maarssen. Hij is hier vaker op vakantie geweest en zal er ongetwijfeld het een en het ander van afweten. Desalniettemin is het aan deze kant een wonderschoon uitzichtspunt. Toch is de Wolfgangsee-zijde iets mooier door zijn bergen met besneeuwde toppen. We drinken een kop koffie op het terras en onder een gezellig gesprek blijft de omgeving boeien. We dalen nog even af naar het uitzichtspunt waar de Mondsee en de Wolfgangsee
ons nog een laatste blik van hun schoonheid gunnen en niet te vergeten de hoge bergtoppen.
Aan alles komt einde. zo ook aan ons verblijf op de Schafberg. We stappen weer in de nostalgische Dampflocomotief en dalen de steile bergwand weer af naar beneden. Na 35 minuten staan we weer
beneden en zijn een fantastische en wonderschone belevenis rijker. Via het oude centrum, waar ik snel de laatste ansichtkaarten aanschaf, loop ik naar de boot voor de overtocht naar Gschwendt.
Op de camping is Corry al aangekomen van haar wandeltocht naar Sankt Wolfgang die bij Strobl stagneerde. Wij hadden eerder op de dag (Erik bij toeval op dat tijdstip vanuit Holland) al telefonisch contact gehad, zodat we haar konden ondersteunen en voor haar en ons een geruststelling dat ze op
de goede weg terug was beland en niet zou verdwalen. Na onze uitstapjes hebben we de voortent gelukkig droog kunnen inpakken. Bij het avondeten kregen we nog onverwachts bezoek. De pluimveebrigade had zich bij ons aangemeld om te kijken of er bij ons nog wat te halen viel. Helaas was er behalve een verdwaalde kruimel niets te scoren.
’s Avonds hebben we nog een gedeelte van de weg naar Strobl gewandeld, in de hoop een glimp op te vangen van een paar bijzondere vogels die daar hun habitat hebben. De Rohammer en de Karmingimpel (Roodmus) zouden er moeten verblijven. Van de eerste weet ik geen latijnse of nederlandse benaming. Wat ik wel heb kunnen waarnemen is de gele kwikstaart en wellicht nog wat andere vogels die ik niet goed heb kunnen
indentificeren. Volgens mij zou daar de Roodmus ook wel bij hebben kunnen zitten aan de rode gloed die een paar van die vogels bezaten. Daar waren ze echter op een iets te grote afstand voor
omdat ik gisteravond, toen ik deze soort had gezien en geen verrekijker bij mij had dit goed te kunnen waarnemen. Die had ik nu wel bij mij maar ik heb ze niet kunnen spotten. Een paar bloemachtigen was via het informatiepaneel die op de leuning van de banken waren aangebracht
wel te traceren. De flora beweegt gelukkig niet, hooguit door de wind. Gisteravond zagen we nog een eekhoorn de boom inschieten. Vandaag laat hij zich aan ons niet zien. We naderen de camping waar
we de laatste avond verblijven. Morgen begeven we ons richting Porec in Kroatië.