Inktvis

Een zwaarbewolkte lucht viel ons ten deel toen wij na het opstaan uit het raam keken. Enfin, we hebben nog even de tijd alvorens wij in overweging gaan nemen of wij ons naar het strand gaan begeven. Wellicht zijn er dan tekenen aan de horizon dat er gaten in het wolkendek gaan vallen. Tijdens het ontbijt raken we in gesprek met Rotterdammers (ja Fred met 010-ers), die hier normaliter een appartement huren. Dit keer verbleven ze door omstandigheden in Hotel El Hana Beach. Zij vonden dit hotel ook niet 3 sterren waardig. De dames van de kamerschoonmaak vonden ze op enkele etages ook ruim onvoldoende. Hun eerste kamer zat vol met kakkerlakken. Daarop zijn ze naar een andere kamer op een andere etage verhuisd, die er aanmerkelijker beter uitzag. In het gesprek raadde ze ons af om hier een auto te huren. Het rijgedrag en daarmee samenhangend het verkeer is bepaald geen sinecure om aan deel te nemen. En je hebt een nadeel, als buitenlander ben je bij een ongeluk altijd de pineut. Je kan nog beter een taxi nemen tegen een vaste prijsafspraak voor de plaats waar je naar toe wil. We hebben uiteindelijk beide varianten maar laten varen. We kiezen voor het af en toe uit eten gaan buiten het hotel en laten het dagje excursie zitten. Tijdens ons kopje koffie, we houden bepaalde vaste rituelen in stand, komen er open stukken in het wolkendek. Niet lang nadat wij zijn neergestreken op het strand is de hemel strakblauw. Wat een narigheid toch. Kan een mens dat eigenlijk allemaal wel verdragen. Nou ik kan je gauw van deze vraagstelling afhelpen. Het verveeld ons geen moment hoor. We hadden al enige tijd een man in zee zien snorkelen. We vroegen ons af of er veel vissen te zien waren. Vlak aan het strand zwommen er wel hele kleine vissen. Je kon overigens een heel eind de zee inlopen voordat de bodem onder je verdween. Na verloop van tijd kwam hij uit het water lopen. Hij had letterlijk en figuurlijk een inktvis aan de haak geslagen. De inktvis leefde nog. Al gauw waren er strandgasten die dit tafereel op de gevoelige digitale plaat wilden vastleggen. Helaas, ik had mijn fototoestel op mijn hotelkamer liggen en moet het met een visuele herinnering doen. Een ding is zeker. Ik hoef hem niet op mijn bord terug te zien!!! De boulevard die wij telkens oversteken van en naar het hotel, en die elke avond op het programma staat na het eten, blijkt vanwege een bezoek van de President van Tunesië een rigoreuze opknapbeurt in mei/juni van dit jaar te hebben gehad.
Ook de weg naar Port-el-Kantaoui hebben ze in ieder geval aantoonbaar gemaakt. Buiten deze wegen om is het vaak een rommelig zootje.