Het uiterste Zuid-westen van Europa

Aan het eind van de ochtend gaan we gezamenlijk richting Sagres. Onze eerste stop op weg daarheen is Praia da Luz. Marjolein en Erik hadden vorig jaar hun onderkomen in een resort met o.a. een binnenzwembad. We zijn daar even gaan kijken alvorens wij over de kleine boulevard langs het strand met uitzicht op de Atlantische Oceaan en zijn steile rotskliffen. In een restaurant aan het strand waar wij binnen konden zitten hebben wij de lunch gebruikt. Het was te koud om op een buitenterras plaats te nemen. Het uitzicht was evenwel wonderschoon. De volgende bestemming is Sagres die we vanuit Praia da Luz over een mooie weg nazr Burgau nemen. Onderweg zie ik in een veldje vier koereigers, voor ons Nederlanders een vogel die je bij ons niet tegenkomt. We rijden door een prachtig landschap die kaler wordt naarmate we het Fort bij Sagres naderen. Op de “Ponta de Sagres, een kaal door de wind geteisterde rotsplateau dat in zee uitsteekt, waakt de vesting “Fortaleza”. rondom steken ongenaakbare rotswanden van wel 75m hoogte loodrecht de zee uit.
De “Ponta de Sagres” is het broertje van “Cabo Sao Vincente” die 5 km verderop ligt en van hieruit te zien is aan de andere kant van de baai. Hier begint de zogeheten Barlaventokust.
Erik gaat terug naar Albufeira en gaat onderweg nog op zoek naar van die torentjes die op schoorstenen van de open haarden op de huizen staan. Daarbij moet hij ook nog langs de Lidl voor de nodige boodschappen. Wij gaan richting de vuurtoren van “Cabo Sao Vincente”. Om deze rotskust stroomt de Atlantische Oceaan langs de zuidkust van Portugal richting de Straat van Gibraltar waar de continenten Europa en Afrika elkaar bijna aanraken. Daar zijn wij hier bijna duizend kilometer van verwijderd. Hier staat de bekende 150 jaar oude 24m hoge vuurtoren van “Cabo Sao Vincente” met zijn vuurrode top en trotseert de onherbergzame eenzaamheid. Met een zichtwijdte van 90km is het licht van zijn 3000-watt lampen veel sterker dan dat van de andere langs de atlantische kust gelegen vuurtorens. Hij biedt elke dag aan 200 voorbijvarende schepen een oriëntatiepunt. Op de weg terug naar Sagres bevindt zich tussen de rotskliffen een druk bezochte baai waar surfers in de branding hun hart ophalen. Na deze stop rijden we nog door Sagres van het bekende Portugese biermerk. Sagres heeft zijn roem echter noet van het bier. De bierbrouwers bedienen zich juist van de 500 jaar voortdurende legendarische oude status. “Infante Dom Henrique” genaamd Hendrik de Zeevaarder, de inspirator van de grote ontdekkingsreizen had hier zijn werkplaats. Ondanks de aangename en ongedwongen sfeer stelt het stadje Sagres niet veel voor. Vanuit Sagres gaan we op de weg terug naar Lagos. Ten zuiden van Lagos bevinden zich een 2 km lange rots-sculpturenlandschap die zich uitstrekt tot aan de vuurtoren “Ponta da Piedade”. Wij beperken ons tot de omgeving van “Ponta da Piedade”. Ik daal de 200 treden naast de vuurtoren af,
vergaap me aan de mooie rotssculpturen die natuur in al zijn schoonheid eeft achtergelaten doordat eeuwenlang de zee tegen de rotsen heef aangebeukt. corry blijft op een hoger niveau van het adembenemend uitzicht genieten. De steile treden zijn voor haar fysiek te zwaar. Gezien het late tijdstip van de middag laten we het historische centrum van Lagos voor wat het is. Wellicht hebben we op een andere dag de gelegenheid dit stadje te bezoeken.