Naar huis via Rabat en Casablanca

Het is al weer de laatste dag van onze rondreis in Marokko. Hij is door het drukke programma omgevlogen. We hebben echter nog wat voor de boeg. Rabat stond eigenlijk op het programma van gisteren maar daar zijn wij niet aan toegekomen. We waren pas tegen de avond in de hoofdstad gearriveerd. Dit gedeelte van het programma werd naar vandaag verplaatst. Als eerste bezoeken we de op een heuvel liggende “Tour Hassan”. Het is de belangrijkste islamitische monument van Noord-Afrika, van Rabat en tevens het symbool van de stad. Deze toren is de onvoltooide minaret van de grote Hassan-moskee, die in 1755 werd verwoest door dezelfde aard beving als die Lissabon trof. Binnen de toren bevindt zich een hellende opgang, waarover muildieren bouwmaterialen omhoog brachten. Aan de andere kant van de zuilenrij die nog over is van de aardbeving liggen de witmarmeren mausoleums van “Mohammed V en Hassan II” We moeten wel uitkijken als we de trappen oplopen naar het mausoleum. Het heeft geregend en het marmer is daardoor spekglad. je ligt zo languit en voor je het weet kun je bijgezet worden in de graftombe. Gelukkig hebben we een voordeel, we zijn geen moslim en ook niet belangrijk genoeg. Bij de ingang van het mausoleum naar de graftombe’s staan wachters in mooie uniformen. Binnen gekomen kunnen wij vanaf een balkongalerij de graftombe van Mohammed V zien en de veel bescheidenere graftombe van zijn zoon Hassan II. De graftombe staat op een marmeren vloer, omringd door een verhoging met gouden vlaggenstandaards met de nationale vlag, die op een halve meter afstand van elkaar staan. De muren en balkongalerij uiteraard weer rijkelijk versierd door kunstnijverheid. Het is indrukwekkend…..zeker voor de Marokkaanse bevolking. Buiten gekomen, worden we via een andere trap naar beneden geloodst. Via het platform voor de trappen van het Mausoleum lopen we naar de kant waar de bus op ons staat te wachten. In het perk voor het complex loopt een witte ibis rond te struinen. Die moet ik even op de gevoelige plaat vastleggen. In het Atlasgebergte heb ik ze wel zien rondlopen in de groenstroken naast de rivier, maar toen zat ik in de 4x4 of minibus. Eenmaal weer gezeten in de bus komen er de wachters te paard aanlopen. Die nemen bezit van de ingang van het complex. Hadden ze nu net niet iets eerder kunnen komen. De bus zette zich al in beweging. Maar ik heb er een foto vanuit de bus van kunnen nemen. Kwaliteit wel een stuk minder, maar dat deert niet. Op naar de volgende bezienswaardigheid in Rabat. We gaan naar de kasbah van de Oudaya’s Via een zijpoort
komen we binnen de stadsmuren. We gaan naar de Andalusische Tuinen en zien Hibiscussen en andere mooie bloemen, waarvan ik de naam niet ken en ook niet heb opgeschreven. En planten die ik de naam palmrietstengelplant geef. Een mooi woord voor het spelletje scrabble. Ook komen we langs verschillende palmbomen die door de gids bij naam worden genoemd. Helaas ik heb geen notitieboekje bij me om het te noteren. Na het lesje in de flora van Marokko gaan we koffie drinken in het naburige restaurant. We hebben mooi uitzicht op de Atlantische Oceaan en de rivier de Bou Regreg.Daarna gaan we naar het gedeelte van de kasbah die sterke vergelijkenis vertoond met Sidi Bou Said in Tunesië. Ook hier zijn de huizen wit en blauw en moeten in dit deel ook zo blijven. In Sidi Bou Said zijn de muren helemaal wit en de deuren balkons etc. zijn allemaal blauw geschilderd. Hier in Rabat in de kasbah zijn de huizen aan de bovenkant wit en onderkant blauw. Ook de deuren zijn geheel blauw. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik Sidi Bou Said mooier vind. Het werd tijd om afscheid te nemen van Rabat. We kregen de keus voorgelegd of we de snelweg naar Casablanca zouden nemen of een gedeelte van de kustweg. Unaniem werd voor de kustweg gekozen.
We werden bij een mooi stuk strandboulevard afgezet en hebben daar een stuk gelopen om daarna de bus weer op te zoeken. In een kustplaatsje strijken we rond de klok van 14.00 uur neer op een terras van een restaurant aan de Atlantische Oceaan. Even uitwaaien op het strand, helaas zonder de aanwezigheid van de koperen ploert, de zon. Desondanks was de zeelucht heerlijk om op te snuiven na al het stadswerk en de temperatuur was nog steeds aangenaam. Het einde van onze rondreis begint te naderen. Casablanca de stad van het begin- en eindpunt is nog het enige waarvan wij nog iets gaan zien. De grootste bezienswaardigheid van Casablanca, letterlijk en figuurlijk, is de
Hassan II-moskee. De moskee is een gift van de Marokkaanse bevolking aan koning Hassan II ter gelegenheid van diens 60e verjaardag in 1989. Buiten de moskee, heeft dit magnifieke complex een bibliotheek, museum, stoombaden, koranschool en conferentiefaciliteiten. Het is gebouwd op de zeebodem en wordt aan drie kanten door water omsloten. Het is zoveel mogelijk uit inheemse materialen opgetrokken, zoals cederhout uit Midden Atlas en marmer uit Agadir en Tafraoute. Het complex heeft een slordige 800 miljoen euro gekost. Er werden speciaal ambtenaren aangesteld om met collectebussen langs ieder huis in het land te gaan. Sommige werkgevers hielden een percentage van het loon van de werknemers in. De gebedshal, met een electronisch regelbaar zonnedak boven de binnenplaats, biedt plaats aan 20.000 gelovigen, terwijl nog eens 80.000 anderen op het voorplein kunnen bidden. De vierkanten minaret heeft zijden van 25 m en is 175 m hoog, waarmee dit de hoogste sacrale bouwwerk ter wereld is. De piramide van Cheops is 30 m lager, de St.Pieter 40 m. De moskee is al vanaf honderden kilometers in zee te zien en is de grootste na Mekka en Medina. Een 32 km lange laserstraal (ze worden nog modern) wijst als een reusachtige vinger vanaf de minaret in de richting van Mekka. (bron: Insight Guides, kadootje van de chauffeur). Je voelt je nog minder dan een dwerg als je langs deze kolossale moskee loopt.
Dat dwerggevoel werd bevestigd door de foto die Onno van Maayken had gemaakt en ons liet zien, dat zij net deed alsof ze aan de deur van de moskee belde. Een hilarisch gezicht. De verhouding mens tot deur is op de foto van de moskee wel te zien. We lopen nog naar de rand van het complex en kijken nog even uit op de Atlantische Oceaan. Helaas, de tijd die we hadden gekregen was voorbi j. De (gevoelsmatige) dwergen liepen over het grote plein van het kolossale complex naar de op ons wachtende bus. De laatste sightseeing was een feit. Er restte ons nog de rit naar het vliegveld van Casablanca. Er volgde een warm afscheid van, gids, buschauffeur en zijn hulp. Het inchecken verliep redelijk snel. We hadden nog dirhams over. In een kiosk keken we of er nog iets bruikbaars te koop was. Er waren trouwens maar heel weinig winkeltjes. Het enigste was een kalender over Marokko. De rest probeerden we bij het geldwisselkantoor in te wisselen. De dames van onze groep die voor ons waren vingen al bot met euro’s. Ze waren uitverkocht??? We mochten geen dirhams uitvoeren maar die vlieger ging nu dus niet op!!! Gelukkig ging ons vliegtuig wel op en kwamen we na een rustige vlucht met de goede luchtvaartmaatschappij Air Arabia om 01.40 uur in Amsterdam aan.
Mark en Marlon stonden ons op Schiphol op te wachten en zo werd ons een busrit met lijn 300 bespaard.