Op naar Cappadocië

Vrijdag 6 maart
Çolakli-Konya-Ürgüp

Door een medewerker van het hotel zouden wij om 06.00 uur gewekt worden.
Aangezien wij rond 05.15 werden opgeschrikt door het gezang van de Imam van
de nabijgelegen moskee, waren wij ons al aan het aankleden toen om 06.15 uur
de telefoon pas rinkelde!!. Na een goed verzorgd ontbijt, reden wij aangevuld met
Marleen en Laurens, die gisteren vanuit Dusseldorf later in het hotel arriveerde,
richting het Taurusgebergte. Al vrij snel reden wij de uitlopers van het kalksteengebergte
binnen. Zo af en toe ontwaren wij een herder met een kudde schapen langs de weg.
Deze schapen leven ook nog in het wild, evenals zwijnen en door de staat gefokte antilope.
Veel mannen werken in de zomermaanden voor de staat in het bos. De achtergebleven familie blijft zich bezighouden met de geitenfokkerij. In de verte zien wij de nog besneeuwde toppen waar wij later dichterbij zullen komen. Tegen 09.00 uur bereiken wij in de buurt van Akseki de koffiestop. Hier koop ik ook een boek met informatie enveel foto’s over Cappadocië. De besneeuwde toppen komen binnen handbereik en daarmee naderen we ook
het hoogste punt van het Taurusgebergte. Alcabel 1825m hoog. Er wordt ons op deze hoogste pas een fotomoment gegund. We rijden daarna weer snel door in dit mooie berglandschap. Twee weken terug was de pas nog afgesneden vanwege de grote hoeveelheid sneeuw. Op weg naar Seydisehir rijden we langs een aluminiumfabriek die
naast de chocolade- en suikerindustrie voor de grootste werkgelegenheid in deze regio zorgt. Suikerbietenteelt is hier dus ook veel te zien. We komen vele kraampjes langs de weg tegen die “Bal” (honing) en “Nar-eksisi” (granaatappelsiroop) verkopen. Om even voor 12.00 uur rijden we de op 1000m hoogte gelegen stad Konya binnen. De stad waar de man van onze turkse winkel in Ouderkerk vandaan komt en pas nog is geweest. De lunch gebruiken wij in een restaurant in een 100 jaar oud huis in typische Konya-stijl.

Mevlâna Museum

In 1927 werd het mausoleum van Jalal ad-Din Muhammed Rumi, een Perzische Sufi beter bekend als Mevlâna omgezet in een museum. Door de hoofdpoort bereikt men het met
marmer geplaveide binnenplein, waar de “Sadirvan”(wassen fontein) is gesitueerd.
Voor het binnengaan van het mausoleum moesten we eerst plastic hoesjes over onze schoenen aantrekken. Aan weerskanten stonden doodskisten van de belangrijke Derwisjen-familie met op het hoofdeinde een Derwisjen-hoofddeksel. Verder in het mausoleum zijn in vitrines rijkversierde korans te bewonderen. In de “Semahane”(rituele hal) werd de “Sema”
(rituele dans) uitgevoerd, begeleid door diverse muziekinstrumenten zoals de “kemence”een een kleine viool met drie snaren. Naast de Semahane bevinden zich de 17 Derwisj-cellen bedekt met kleine koepels. Hier worden diverse Derwisj-figuren en attributen tentoongesteld. Na dit bezoek loop ik nog even het plein voor het museum op om een foto
van dit immense complex te schieten. De aandacht wordt ook naar de overkant van het plein getrokken, waar muziek en gezang vandaan komt. Een muziekgroep in speciale kledij geeft een optreden weg die door een cameraploeg wordt vastgelegd. Ook ik leg dit tafereel vast op mijn telefoon. Dom, maar ik had mijn fototoestel thuis in mijn mandje laten liggen!!
Voor het eerst in mijn leven ben ik hem vergeten. Met die moderne communicatiemiddelen
kan ik alsnog alles vastleggen en doorsturen naar mijn mailadres. Van Nolda krijg ik later nog een stickie met foto’s opgestuurd. Alles komt wat dat betreft goed. Snel naar de bus waar Corry al is heengelopen met een aantal anderen van de groep. De reis gaat verder richting
Aksaray waar wij Cappadocië binnenrijden. Cappadocië is een Persische naam die staat voor
“Land van mooie Paarden”. In Aksaray drinken we koffie en kan er gepind worden. Er zijn
bankautomaten waar je Turke Lira’s maar ook Euro’s uit kunt krijgen. Er kan vaak in euro’s
worden afgerekend. Volgens onze reisleider zijn hier de mooiste WC’s van de wereld te vinden. Voor wat ik tot nu toe aan WC’s heb gezien kan ik mij in deze uitspraak vinden.
Op de toiletten na was het WC-gebouw geheel uit marmer opgetrokken. Ontzettend mooi.
Een saaie vlakke weg brengt ons via Nevçehir naar Ürgüp, waar in Ortishar ons hotel
Yeni Yükseller ligt. Een kleiner hotel, ouder en meer buiten de bebouwde kom.
De bedden zijn in ieder geval wel zachter dan in het hotel in Çolakli. Tijdens het diner in het
hotel liet je het biertje 33cl à 5 euro wel achterwege en werd het een jus d’orange van Cappy voor slechts 3 euro (!!!). We gaan in ieder geval ook nu weer op tijd ons mandje in
na een reis van circa 500 km.