De bergkloof vanTolmin en de watervallen van Kozja

Vandaag gaan we een dagje naar Slovenie om van de prachtige groene natuur aldaar te genieten rondom de rivier de Soca. We rijden niet via Novigrad omdat ze daar met de weg bezig zijn en er wel eens een wachttijd kan zijn. Dit voorkomen we door via Porec de snelweg op te gaan. Daarmee passeren we de Ljubjana en nemen de afslag naar Nova Gorica die ons op de A4 naar deze stad brengt. We rijden door een mooi groen landschap die ons de verdere weg zal blijven vergezellen. Aan de linkerkant het lagere berglandschap “Vipaska Dolina” waar de rivier de “Vipaska”doorheen slingert. Aan de rechterzijde het hogere berglandschap “Trnovski Gozd”met onder meer de bergtoppen Vipavska Modrasovec 1353m en M Golak van 1495m. We tanken vlak voor Nova Gorica de auto vol waarbij Tinus mij de helft van de kosten toestopt om in de benzinekosten mee te delen. Trijnie en Tinus zijn op uitnodiging mee. Zij zijn met een camper en rond Porec doen zij voornamelijk alle boodschappen met een scooter. Als wij naar de Lidl in Porec gaan dan vragen wij altijd of ze meegaan, dan kunnen ze wat meer meenemen en wij gaan toch. We kunnen het goed met elkaar vinden, hebben dezelfde humor en dat maakt een dag als vandaag een stuk gezelliger. Zo zien zij op deze manier ook wat de streek voor moois te bieden heeft en hebben wij daarover onderweg ook meer aanspraak aan elkaar. Voordat wij ons naar het beoogde natuurschoon begeven parkeren wij onze auto op de parkeerplaats bij de Interspar in Nova Gorica. Daar gaan wij het mooie winkelcentrum in die je overigens in de meeste grote plaatsen hier in Slovenië tegenkomt. In Koper is het niet anders. Voordat wij ons in het restaurant begeven ga ik op zoek naar een toilet. Laat die nu aan het andere eind van het winkelcentrum zijn. Het staat gelukkig wel goed met bordjes aangegeven, het ziet er mooi, luxe en heel belangrijk, schoon uit. We gaan allen voor een Wiener-Schnitzel met frites en een schaaltje salade. Het eten is hier spotgoedkoop en het smaakt beslist niet gek. We kunnen nu de bergkloof van Tolmin wel aan. We stappen in de auto en rijden door het centrum van Nova Gorica die tegen de Italiaanse grens aanligt. We dachten de Solkin en Tolmin te volgen maar hebben er blijkbaar eentje gemist. Vlak voor de spoorwegovergang passeren wij het bord Italia wat inhoud dat wij de landsgrens zijn overgestoken en in Gorizia zijn terechtgekomen. Gorizia behoorde voor de Eerste Wereldoorlog tot Oostenrijk-Hongarije. Met Verdrag van Rapallo in 1920 werd de stad en omgeving aan het Koninkrijk Italië toegewezen. Na de Tweede Wereldoorlog werd dit gedeeltelijk ongedaan gemaakt bij de Vrede van Parijs in 1947. Italië moest daarbij verschillende gebieden afstaan aan Joegoslavië, waaronder een deel van de provincie Gorizia en Istrië waar wij inmiddels al jaren onze vakantie doorbrengen. Door het voormalige Joegoslavië is toen een nieuwe stad Nova Gorica gebouwd. In 1991 valt de stad onder Slovenië als Joegoslavië uiteenvalt en sinds de toetreding tot de Europese Unie zijn is de dubbelstad Gorizia-Nova Gorica naar elkaar toegegroeid waarbij de festiviteiten met elkaar zijn gevierd. Het station aan de Italiaanse spoorlijn van West-Oostenrijk naar Triëst kwam door de grens over het stationsplein in 1947 in Nova Gorica te liggen. We keren terug naar Slovenië en vinden nu wel de weg richting Solkan en Tolmin. Bij de spoorbrug over de Soca gaan wij even uit de auto. Deze spoorbrug uit 1905 is èèn van de grootste enkelbogige gemetselde spoorbruggen van de wereld: zij is 220 meter lang met een spanwijdte in de boog over de rivier van 85 meter. Wij kijken vol bewondering naar dit door mensenhanden gebouwde bouwwerk waar de Bohinj Railway zijn diesellocomotieven met rijtuigen overheen laat rijden. We vervolgen onze weg langs rivier “Soca” die ons mooie gezichten verschaft aan onze linkerzijde. Dit verandert als we het pittoreske dorpje Kanal naderen. Over een stenen boogbrug rijden we over de “Soca”rivier en krijgen nu rtechts van ons. Het landschap met aan weerszijden van de rivier de bergen van rond de 700m hoogte.
Tolmin Kloof
In Tolmin komen we niet voor de plaats met meer dan 12200 inwoners maar voor de overbekende Tolmin-kloof die het diepste punt is van het Triglav Nationaal Park in Slovenië. Rondom de beide kloven zijn de paden gezekerd en netjes aangelegd. Wij gaan de grillig gevormde kloof van de Tolminka rivier met een bezoek vereren. Als we de kaartjes bij de ingang hebben gekocht kunnen we aan onze wandeling beginnen. Het mooie pad links van het kantoortje brengt ons naar het begin van de kloof. We lopen over een houten bruggetje waar de Tolminka rivier onder door stroomt. We nemen het pad rechts van de Tominka rivier naar een thermaalbron met een temperatuur tussen 18.8 and 20.8 gr.Celsius. De temperatuur van de Tolmknka rivier is 5 tot 9 gr. Celsius. Het water wordt ondergronds door geothermale energie opgewarmd. De thermaalbron bevindt zich in een horizontale kloof onder de “Hudicev Most” (De Duivelsbrug), die zich hoog boven ons bevindt. We begeven ons door het tunneltje waar we de thermaalbron konden bereiken terug naar de brug. Op dit punt bij de brug vloeit de Zadlascica rivier in de Tolminka rivier. We begeven ons weer op het vervolg van de route die ons verscheidene uitzichtpunten oplevert in de kloof naar de beneden ons stromende rivier de Zadlascica die zich tussen de rotsen doorwurmt. Het pad kent wel veel hoogteverschillen die overbrugt worden door uitgehakte trappetjes. De paden zijn logischer wijs hobbelig en uitkijken is vereist. Bij Corry en Tinus begint dit zijn sporen achter te laten. Bij een splitsing waarbij we iets verder doorlopen in de Zadlascica kloof, stoppen Corry, Tinus en Trijnie. Zij stoppen om op adem te komen. Ik loop richting “Medvedova Glava” een natuurlijke brug, ook wel de Berenkop genoemd. Het is een rotsblok die tussen de twee muren van de kloof is blijven hangen. Het is een magnifiek gezicht waarbij de Zadlascica rivier daaronder van de ene in de andere poel springt. In de kloof bevindt zich in de vochtige kloven op de rotshellingen Alpen en sub-mediterraanse flora en vegetatie waaronder een geranium soort. Wanneer ik terug ben bij de andere gaan we op weg naar “Hudicev Most” de Duivelsbrug. We laten de weg rechts naar Zadlaska Jama ook wel Dante’s Kloof genoemd, Dante de dichter schijnt hier in ballingschap te hebben geleefd. Het is nog een hele kluif om de hoogte naar de Duivelsbrug te overbruggen. Oog voor het mooie uitzicht in de diepte van de kloof naar de rivier Tolminka is een stuk minder. Bij de een pijn in de rug en de ander begint het fysieke mee te spelen. Het is ook een behoorlijke inspanning voor de oudjes. Met hangen en wurgen komen we met zijn allen boven en kunnen op de Duivelsbrug op 60m hoogte bijkomen en zo van het fraaie uitzicht in de diepte van de kloof naar de thermaalbron en de loop van de Tolminka rivier genieten. Vanaf de brug loopt een 400m lange weg via een korte tunnel met uitgehouwen ramen naar de uitgang die zachtjes naar beneden loopt. Vlak voor de ingang van de Tolmin kloof en de parkeerplaats waar wij de auto hebben geparkeerd staat een restaurant met de naam “Okrepcevalnica Tolminska Korita”. Dat wordt dus even oefenen om het uit te spreken. Dat hoeven wij niet om een dikverdiende cappuccino te bestellen en bij te komen van de inspanningen die het aanschouwen van een waanzinnig mooie natuurschoon als de Tolmin kloof ons heeft geboden. Wanneer we ons gelaafd hebben aan de cappuccino en daarna meteen even gebruik hebben gemaakt van de wc, stappen we in de auto naar de watervallen van Kozjak.
Kozjak waterval
Vanuit Tolmin gaan we niet de weg links van de rivier Soca volgen maar we nemen de smallere weg aan de rechterkant van deze rivier. We passeren langs deze weg kleine dorpjes die de namen Dolje, Gabrje, Volarje en Kano dragen. De bewoners kijken, net als wij op dit moment, uit op de berg Mrzlj Vrh die een hoogte bereikt van 1359m. We verliezen de Soca niet uit het oog en genieten van de mooie groenblauwe kleur die rivier ons biedt. Bij een hangbrug over de rivier stoppen we even en loop ik er op net als twee jonge dames uit het Verenigd Koninkrijk. De rivier dendert onder ons door. Na deze korte onderbreking vervolgen we onze weg naar de watervallen die niet ver van ons verwijderd is. Op een niet al te grote parkeerplaats bij Kamp Lazar waar nog voldoende ruimte is om de auto te parkeren zetten we hem neer. We nemen de weg die langzaam omhoog gaat en ons dichter bij de rivier brengt en volgen het bord Slap Kozjak. Een onverharde weg moet ons naar de watervallen van Kozjak brengen. Bij een bocht in de weg en een mooi uitzicht op de rivier waar een aantal sportievelingen in rubberbootjes zich met de stroom mee laten voeren, haken Tinus, Trijnie en Corry af als ze horen dat ze meer dan 500 meter nog moeten lopen naar de watervallen en niet wetende hoe zwaar de weg ernaar toe misschien is. Ze blijven op een bankje zitten en wachten op mijn terugkomst. De wandeling in de bergkloven van Tolmin heeft zijn tol voor lijf en leden geeist . De weg ernaar toe is een rotsachtig pad viel op zich wel mee. Echter het laatste stuk voert over houten bruggetjes en houten paden en je moet oppassen als het door het water glad is. We zijn voorzichtig. We bewonderen eigenlijk twee watervallen. Naast de grote Kozjak waterval (Veliki Kozjak) is er ook nog de kleine Kozjak waterval (Mali Kozjak). Vooral de grote Kozjak in een grot is erg mooi. De prachtige ligging tussen hoge rotswanden en de blauw-groene kleur van het water, waarvan de waterval zelf wit is, waardoor je een mengeling van kleuren krijgt, maakt het tot een schitterend geheel. Je kan je op zo’n moment als je ernaar kijkt niet voorstellen dat er in de Eerste Wereldoorlog een hevige loopgravenoorlog is gevoerd en mensen zich hier ook probeerde te verstoppen. In de omgeving van Kobarid zijn nog vele loopgraven te zien waar je langs kan wandelen. Dat doen wij maar niet. Ik keer terug naar de achtergebleven medereizigers die zich vermaakt hebben met het zicht op de wildwater rafters, die in dit geval de snelstromende rivier afgingen in kano’s. Ook zij hebben zich vermaakt. We lopen terug naar de parkeerplaats waar de sportievelingen die de rivier af raften in Kamp Lazar hun bivak hebben opgeslagen. De terugweg leidt ons wederom langs de rivier Soca die ons met zijn blauw-groene kleur nog lang niet verveeld. Ik heb gelezen dat als het veel geregend heeft de rivier grauwer van kleur is. Gelukkig is het al dagen zonnig en droog. In Novigrad stoppen we wederom bij dezelfde winkelcentrum om wat broodjes bij de Interspar in te slaan om op weg naar de camping op te eten. Dit keer ziijn we onbedoeld via Sempeter op de snelweg in Italië terechtgekomen waar via Triëstweer bij Koper uitkomen. Drie kwartier later arriveren we weer op de camping zonder noemenswaardige oponthoud bij de grens.