Vouwfietsen

Ja, ja, behalve het dagelijks ritueel staat er vandaag ook wat anders op het menu. De afgelopen dagen zijn vooral besteed aan lekker zonnen op het strand, op ons onlangs aangeschafte tuin/campingstoelen van de Lidl die we ook naar achteren kunnen stellen zodat je in een ligstand staat, of op ons ligbedje. Inmiddels ook al contact gehad met Jaap en Ria uit Groningen en met Eveline de vrij dikke Beierse vrouw en haar man. Zou hij ook dit jaar weer een muzikaal optreden op zijn keyboard bij zijn caravan verzorgen. Het antwoord is inmiddels ja! Eenmaal konden we vanaf ons ligbedje onder de Kroatische zon meeluisteren. Er nemen dan een aantal campinggasten op hun eigen stoeltjes bij hem plaats en zingen zo nu en dan uit volle borst mee. Het is altijd een vrolijke boel. Nederlanders en Duitsers die hier ook al jaren op de camping staan kwamen en komen we dezer dagen ook weer tegen. Meestal volgt er een hallo hoe is het of Wie gehtst?

Boerenzwaluwen

Wat wij ook elk jaar weer mogen bewonderen zijn de boerenzwaluwen. Ze hebben hun vaste plekken boven in het sanitairgebouw weer ingenomen. Vooral bij de toiletten. In het ene nestje boven de deur is een plankje aangebracht om de plakkaten op te vangen die er ongetwijfeld zullen komen als ze groter worden. Hier zitten 5 jonkies
die zodra vader of moeder met wat te eten aan komen vliegen, hun koppies met wijdgeopende snaveltjes boven het nestje uitsteken. Een aandoenlijk gezicht die niet aan de aandacht van de campinggasten ontsnapt. Maar dit alles wat ik hier heb beschreven heeft niets te maken met waar ik aan het begin van het verslag aan refereerde. Dat komt nu aan bod.

De vouwfietsen

Ik weet niet of ik over deze twee reisgenoten al eerder heb geschreven. De gehele reis hebben wij ze al een aantal keren van plaats moeten verwisselen tijdens onze rondreis door Italië. Eenmaal aangekomen in Kroatië mochten ze dan eindelijk uit hun jasje tevoorschijn komen. De vouwfietsen, deze keer bij de Aldi aangeschaft, moesten alleen nog even in zijn juiste model gebracht worden. Bandjes opgepompt. En ja hoor, rondje proef gereden op de camping. Ze zijn er klaar voor. Vanavond was het zover. We gaan op de fiets naar het oude centrum van Porec. Eenmaal de camping af is het vals plat naar het plaatsje Cervar. Je kan beter zeggen gehucht. Er staat een groot bijna vervallen gebouw, een paar appartementen en wat huizen. In een van de huizen zal waarschijnlijk de olijfgaardier, hoe je noem je eigenlijk zo'n man, olijfboer? In ieder geval rijden we langs een grote boomgaard vol met olijfbomen die niet nog niet voldragen zijn voordat we Cervar bereiken.
In het late najaar zijn ze rijp voor de pluk. Zullen de olijven hier met de hand worden geplukt of worden ze uit de boom geschud op een van te voren neergelegd plastic kleed. Een ander mogelijkheid is ze uit de boom harken te zijn. Vanaf Cervar daalt de weg naar de kuststrook. We volgen een stukje de Adriatische zee die stroomt in de inham van Porec.. De weg klimt weer naar de op de heuvel gelegen Hotel Laguna Materada. We zitten inmiddels in de buitenwijk van Porec. Er volgen nog wat venijnige klimmetjes. En daar gaat het mis!!! De linker trapper van mijn vouwfiets schiet los. Tsja, wat nu!!Kijken of iemand ons aan een tang kan helpen om hem vast te draaien. Dat gaat toch niet zo makkelijk als ik gedacht had. Bij een huis kwam de tienerdochter ons in het Duits vertellen dat ze er geen een had, maar we mochten hem wel laten staan om hem morgen op te halen. Nou dat dacht ik dus even niet!! Bij een verderop gelegen benzinepompstation nog geprobeerd. De man zei dat hij niks had. Het zal wel meer zijn dat hij geen zin had om een tang op te zoeken. We besluiten om maar terug naar de camping te gaan. De stijgende stukken maar lopen en bij de afdaling kon ik me zittend op de fiets laten gaan. Bij een splitsing stapte er een man bij een huis uit de auto. Mijn gevoel zei dat ik het nog maar eens moest vragen. En ja, die kwam met een waterpomptang en zette de trapper vakkundig voor mij vast. We hebben hem 10 Kuna in de hand gedrukt vergezeld van een dank je wel en zijn terug gereden naar de camping. Ik ben gelijk alles na gaan lopen of de rest wel wast zat. Toen kwamen we er ook achter dat we het plastic zakje met de door de fabriek bijgeleverde gereedschap wel bij ons hadden. Het zat in de fietstas van Corry die dacht dat het een bandeplaksetje was. Vergissing is menselijk toch. Ik had het zelf overigens ook moeten weten, want ik had het dagen geleden in de fietstas gestopt en ook niet meer aan gedacht. We gaan wel weer een nieuwe poging ondernemen. We nemen nu maar een bakkie koffie en gaan wat lezen.